Wielojęzyczny słownik demograficzny (Polski - tłumaczenie drugiego wydania)

Ostrzeżenie: Ta strona nie została jeszcze ostatecznie zweryfikowana. Tak długo jak niniejszy napis jest widoczny, należy traktować treści za tymczasowe, robocze. W sprawie szczegółów proszę przejść na stronę dyskusji związanej z tą stroną.

Ta strona nie została jeszcze zaktualizowana i przedstawia pierwsze wydanie Wielojęzycznego słownika demograficznego W przypadku modyfikacji strony, proszę usunąć to ostrzeżenie.

810

Migracja dobrowolna¹ — to migracja (801--1) z własnej inicjatywy samych migrantów. Migracją powrotną² lub reemigracją² nazywa się powrót migrantów do pierwotnego miejsca pobytu po okresie nieobecności. Mówi się o repatriacji³, gdy te ruchy powrotne są organizowane przez władze publiczne, np. w przypadku wymiany ludności lub zmiany granicy.

811

Migracją indywidualną¹ nazywamy migrację (801--1) obejmującą głównie osoby (najczęściej pracowników; por. 806--3), które przenoszą się pojedynczo. Migracją zbiorową² nazywa się migrację mniej lub więcej zorganizowaną, odbywającą się grupami osób lub rodzin. Migracja masowa³ obejmuje bardzo wielką liczbę osób. Ucieczka⁴ jest to emigracja (802--4) masowa i nagła, wywołana klęskami żywiołowymi, bez interwencji władz publicznych.

• 1. Migrację indywidualną przeciwstawia się czasem migracji rodzinnej, który to termin oznacza migrację odbywającą się całymi rodzinami.
• 3. Inwazją nazywa się imigrację (802--3) masową i nagłą, odbywającą się wbrew woli mieszkańców terenów zajmowanych. Infiltracją nazywa się imigrację długotrwałą i tak niewielką liczebnie, że przez długi czas nie jest odczuwana przez mieszkańców terytorium, na którym się odbywa.

812

Migracja przymusowa¹ — to migracja (801--1), do której osoby zainteresowane są zmuszane przez władze publiczne. Migracja przymusowa może wypływać z dążenia do wysiedlenia² niektórych grup osób; osoby te muszą wtedy opuścić terytorium, na którym zamieszkują, nie mając wyznaczonego miejsca przeznaczenia (801--4). To samo dotyczy ewakuacji³, czyli operacji polegającej na opróżnieniu terytorium z jego mieszkańców, najczęściej w następstwie albo przy zagrożeniu jakąś klęską żywiołową. Uchodźcy⁴ — to ludzie zmuszeni do ewakuacji, którzy zachowali pewną swobodę wyboru miejsca przeznaczenia. Wysiedleńcy⁵ — natomiast — to ludzie, którym władze publiczne ustaliły miejsce przeznaczenia. Wiąże się to czasem z przesiedleniem ludności⁶ lub wymianą ludności⁷, między państwami, zorganizowaną po zmianie granic dla uniknięcia zagadnień związanych z istnieniem mniejszości (333--4) wśród ludności.

813

Adaptacja imigrantów (802--3) w nowym środowisku odbywa się na ogół stopniowo. Po początkowej tazie akomodacji¹, podczas której znikają ich zasadnicze uprzedzenia wobec zwyczajów i obyczajów kraju przyjmującego (801--4), następuje zazwyczaj faza akulturacji², która przejawia się przez przyswajanie sobie podstawowych zwyczajów ludności miejscowej. Zniknięcie wszelkich różnic między imigrantami i ludnością miejscową (332--2) świadczy o ich asymilacji³. Wreszcie naturalizacja (331--1) ostatecznie ułatwia albo legalizuje tę asymilację.

814

Zdarza się, że imigranci (802--3) pochodzący z tego samego terytorium grupują się na terytorium kraju przyjmującego (801--4) i zachowują większość swoich zwyczajów; tworzą wtedy kolonię¹. Powstawanie takich kolonii na terytoriach już zaludnionych wysuwa zagadnienia współistnienia² kilku różnych grup ludności. Takie współistnienie prowadzi czasem do zlania się ludności³, przez zanik różnic między nimi, albo do wchłonięcia⁴ jednych grup przez inne. Istnieje segregacja⁵, gdy kilka różnych grup ludności żyje obok siebie na tym samym terytorium zachowując jednak swoją odrębność w wyniku przeszkód zwyczajowych lub prawnych, prowadzących do ograniczenia iontaktów między tymi grupami (334--4).

• 1. Przez kolonizację wewnętrzną rozumie się zasiedlanie obszarów położonych w granicach państwa przez obywateli tego państwa.
• 5. W krańcowych przypadkach konflikt między dwiema grupami ludności może się przejawić jako ludobójstwo, tzn. jako wytępienie jednej grupy ludności przez inną.

815

Polityka migracyjna¹ jest jednym ze składników polityki ludnościowej (104--2). Ustawy o imigracji² (802--3) często ograniczają imigrację. Zmierzają one niejednokrotnie do popierania migracji selektywnej³ w sposób bardziej lub mniej bezpośredni, zakazując imigracji pewnych kategorii osób, uważanych za niepożądane, albo przyznając pierwszeństwo kategoriom osób pożądanych. Metoda kontyngentów kwotowych⁴ opiera się na ustaleniu dla każdej kategorii pewnej proporcji, służącej do wyznaczania wielkości kontyngentu w oparciu o całkowitą liczbę imigrantów dopuszczonych w danym okresie. Metodę tę stosuje się w szczególności dla ograniczania imigracji z pewnych określonych krajów; proporcje przyznawane poszczególnym narodowościom (330--4) wyznacza się wtedy często na podstawie struktury narodowościowej⁵ ludności kraju przyjmującego (801--4) w określonym czasie. Zarządzenia zmierzające do regulowania rozmieszczenia ludności⁶ przez migracje zewnętrzne (802--5) mają zazwyczaj charakter raczej pośredni.